IN DE KIJKER
Op zondag 13 oktober 2013 werden de resultaten bekendgemaakt van het onderzoek 'Eenzaamheid bij chronisch zieke mensen', uitgevoerd door Dr. Leen Heylen.
Dr. Leen Heylen is als onderzoekster verbonden aan de hogeschool Thomas More Kempen en vrijwillig medewerkster bij het Centrum voor Longitudinaal en Levensloop Onderzoek, Cello, aan de Universiteit Antwerpen. Zij deed reeds onderzoek naar het gevoel van eenzaamheid bij ruim 7000 Belgische respondenten tussen 18 tot 80 jaar. In opdracht van Ziekenzorg CM focuste zij nu op het gevoel van eenzaamheid bij chronisch zieke mensen.
Bekijk hier de samenvatting van het onderzoek 'Eenzaamheid bij chronisch zieke mensen'
Bekijk hier het volledige onderzoek 'Eenzaamheid bij chronisch zieke mensen'
Ziekenzorg CM bracht rond dit thema ook een uitgebreide brochure uit : 'Aandacht voor eenzaamheid' .
Met deze brochure wil Ziekenzorg CM iedereen ondersteunen die geconfronteerd wordt met eenzaamheid in de thuiszorg. Soms kom je immers in situaties waarin chronisch zieke mensen - omwille van hun ziekte - in meer of mindere mate vereenzaamd zijn.
Wie zich eenzaam voelt, zal dat echter niet zo gauw zelf aangeven. Eenzame mensen praten zelden over hun eenzaamheid. De brochure wil dus helpen om eenzaamheid te herkennen.
Er wordt dieper ingegaan op vragen als:
- Wat is eenzaamheid?
- Wie is kwetsbaar?
- Wat zijn mogelijke gevolgen?
- Hoe eenzaamheid bespreekbaar maken en concreet aanpakken?
Deze brochure kan besteld worden via deze link, je vindt de brochure terug bij 'zorgend vrijwilligerswerk'
Prijs : 1,25 euro
14% van de Belgen tussen 18 en 80 jaar vindt zichzelf eerder sterk tot sterk eenzaam. Bij de groep langdurig zieke mensen loopt dit zelfs op tot 34%!
Ziekenzorg CM wenst zich niet neer te leggen bij eenzaamheid, we maken ons sterk om eenzaamheid samen te doorbreken!
Klinkt bekend? Alle goede dingen bestaan uit 3!
De 3 musketiers, K3, de heilige 3-vuldigheid… 2015 is het derde jaar op rij dat we inzetten op het thema ‘Doorbreek eenzaamheid’. Niet verwonderlijk gezien sociaal contact mogelijk maken en eenzaamheid doorbreken de belangrijkste opdrachten van de plaatselijke werking zijn. Ook na de Dag van de Chronisch Zieke Mensen kiezen we er radicaal voor om samen de eenzaamheid een halt toe te roepen!
Eenzaamheid stopt niet aan de grens. Dat blijkt uit een grootschalig onderzoek in Nederland, naar aanleiding van
de Week tegen de Eenzaamheid (van 26-09 tot 05-10-2013) : "Vier op de tien Nederlanders voelt zich eenzaam".
Bijna veertig procent van de volwassen Nederlanders voelt zich eenzaam. Een op de drie Nederlanders boven de 18 jaar zegt zich enigszins eenzaam te voelen en bijna een op de tien geeft aan (zeer) ernstig eenzaam te zijn. Dat blijkt
uit een analyse die het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) bij het begin van de Week tegen de Eenzaamheid, presenteert. De analyse is gemaakt op basis van cijfers uit onderzoek in 2012 bij 370.000 Nederlanders. Het RIVM beschouwt iemand als zeer eenzaam wanneer een ondervraagde negen van de elf vragen over het hebben van vrienden en/of kennissen negatief invult.
Dat een aanzienlijk deel van de Nederlanders zich in meer of mindere mate eenzaam voelt, was bekend. Uit talloze onderzoeken bleek de afgelopen jaren dat deze groep zo'n twintig tot vijftig procent van de Nederlanders uitmaakt.
Maar het aantal ondervraagde Nederlanders was altijd klein. Zo deed TNS Nipo de afgelopen jaren onderzoek onder zo'n duizend Nederlanders. In 2011 bleek daaruit dat vijftig procent van de Nederlanders niet veel mensen hebben
om werkelijk op te kunnen vertrouwen. In het nieuwe, uitgebreide onderzoek blijkt het percentage ondervraagden dat zegt weinig mensen in vertrouwen te kunnen nemen, wel iets lager te liggen. Onder 19 tot 34-jarigen geldt dit voor 36 procent van de Nederlanders, oplopend tot 46 procent voor 65-plussers.
Voor de groep pensioengerechtigden geldt dat bijna negen procent zeer eenzaam is. Op een totale groep van 2,9 miljoen Nederlanders zijn 248 000 ouderen dus zeer eenzaam.
Boven de zeventig neemt het isolement rap toe. Van de 90-plussers zegt 65 procent zich soms eenzaam te voelen,
17 procent is zeer eenzaam.
Jongeren hebben minder last van een isolement: 34 procent is soms eenzaam. Zeven procent is zeer eenzaam. Op een totaal van ongeveer 3,3 miljoen Nederlanders in deze leeftijdscategorie, zijn er 243 000 zeer eenzame jongeren.
De wijze waarop jongeren eenzaamheid ervaren, verschilt wel van ouderen. Ouderen zijn vaker sociaal eenzaam,
wat betekent dat ze te weinig mensen om zich heen hebben. Jongeren voelen zich eerder emotioneel eenzaam. Ze hebben genoeg mensen om zich heen, maar voelen met niemand een diepe band.
De start van een nieuwe academiejaar voor hogescholen en universiteiten betekent ook altijd de trektocht naar een nieuw kot voor heel wat eerstejaarsstudenten. Een fijn moment voor velen, maar soms kan ook de eenzaamheid toeslaan. Teleblok, de anonieme en gratis hulplijn van CM, waarschuwt voor de eenzaamheid die
zich bij jongeren kan manifesteren.
Met grote verwachtingen kijkt een nieuwe lichting studenten uit naar de start van het studentenleven. Maar niet alle studenten lijken te aarden in het studentenleven en hebben het moeilijk met de overgang van het secundair
onderwijs naar de hogeschool of universiteit. 34 procent van de studenten die Teleblok contacteren hebben in hun omgeving niemand waar ze bij terecht kunnen. 28 procent kan wel rekenen op zijn of haar ouders en 20 procent
heeft vrienden met wie ze problemen kunnen bespreken. Anderen doen eerder beroep op een hulpverlener
(9 procent), een leerkracht of docent (4 procent) of broer of zus (4 procent). In totaal krijgt Teleblok zo’n 600
oproepen per jaar.
Bij de studenten die beroep kunnen doen op hun ouders, geeft 15 procent wel aan dat ze buiten de ouders
niemand anders hebben. Door het feit dat er heel wat van hen niet thuis studeren, ondervinden ze er op het
moment van de oproep ook weinig steun van.
Studenten hebben zeer veel contacten, maar de kwaliteit van deze contacten is jammer genoeg niet van die aard
dat studenten makkelijk persoonlijke zaken tegen hun ‘kameraden of vrienden’ vertellen. De gesprekken zijn eerder vluchtig en oppervlakkig.
Daarnaast is er het nieuw sociaal leven. Nogal wat studenten hebben het moeilijk met de overstap van secundair
naar hoger onderwijs. De grotere pakketten leerstof zijn daarbij niet het belangrijkste probleem. Het zijn vooral de
grote veranderingen in hun sociale leven (zelfstandig hun leven inrichten, een nieuwe vriendenkring opbouwen, omgaan met kotgenoten met andere interesses, …) die de overgang bemoeilijken.
In 6 procent van alle gesprekken die Teleblok voert, is eenzaamheid de centrale problematiek. Het is een probleem waar studenten niet graag mee naar buiten komen. Mede door het beeld in onze samenleving dat de studententijd
de tijd van je leven is, blijkt het moeilijk om daar over te praten met vrienden of familie.
Studenten die het even niet meer zien zitten, kunnen bij Teleblok hun hart luchten. Ook bezorgde ouders,
leerkrachten, vrienden en partners kunnen een beroep doen op Teleblok. Tijdens de examenperiodes van januari
en juni is
Teleblok elke dag van 18 tot 20u30 telefonisch bereikbaar op het gratis en anoniem nummer 0800 13 14 4.
Chatten kan elke dag tussen 18 en 23 uur op www.teleblok.be
'Elke jongere voelt zich wel eens eenzaam, maar bij drie procent kan die eenzaamheid de mentale en fysieke gezondheid schaden', zegt Luc Goossens, ontwikkelingspsycholoog aan de KU Leuven.
‘Chronische eenzaamheid bij jongeren is een relatief onbekend fenomeen', zegt professor Luc Goossens, gespecialiseerd in de ontwikkelingspsychologie van kinderen en adolescenten. 'Elke jongere voelt zich wel eens eenzaam, bijvoorbeeld door een overlijden, een relatiebreuk of een verhuizing. Maar die eenzaamheid is van tijdelijke aard en niet problematisch. Maar als die eenzaamheid blijft aanslepen wordt het wel een probleem’.
Volgens onderzoek van de KU Leuven lijdt drie procent van de jongeren tussen 14 en 18 jaar aan chronische eenzaamheid, die dus niet gelinkt is aan een specifieke gebeurtenis. Goossens spreekt van een onderschat probleem. 'Het komt nochtans ongeveer even vaak voor als autisme (3%) of ADHD (5%) bij jongeren’.
Chronisch eenzame jongeren hebben een ander beeld over sociale situaties. En dat kan volgens Goossens verstrekkende gevolgen hebben. 'Chronische eenzaamheid kan effectief de gezondheid schaden’.
Bron : De Standaard - 15 Sep. 2015
‘Ik heb me twintig jaar lang verschrikkelijk eenzaam gevoeld’, getuigt Evelien (24). ‘Thuis, op school en later op het werk voelde ik me vaak misbegrepen. Ik vond geen aansluiting bij de mensen uit mijn omgeving’. Evelien liet zich vorig jaar opnemen. ‘De beste beslissing uit mijn leven’, zegt ze. ‘Ik kan mezelf nu beter accepteren’.
‘Al op heel jonge leeftijd voelde ik me misbegrepen.’, zegt Evelien. ‘Ik wilde mijn ouders gelukkig maken, maar ik merkte dat ik mezelf daardoor steeds slechter ging voelen’. Ook op school had Evelien het gevoel dat ze nergens bijhoorde. ‘Ik zat in een ASO-richting, maar vroeg mij elke dag af wat ik daar eigenlijk deed. Tegen de wil van mijn ouders ben ik overgestapt naar een zorgrichting in het TSO, maar daar werd ik gepest omdat ik op het college had gezeten. Ik had het gevoel dat ik altijd en overal alleen was. Om er toch bij te horen, zette ik dan maar een masker op. Maar dat maakte mij nog ongelukkiger’.
‘Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker ik het had om te verstoppen hoe ik me werkelijk voelde. Zeker toen ik op mijn twintigste alleen ging wonen, had ik het steeds moeilijker om mijn façade intact te houden. Ik had een plek waar ik niet langer hoefde doen alsof, maar ik merkte dat ik niet meer wist wie ik was zonder mijn masker. Ik kreeg steeds vaker paniekaanvallen en had depressieve gevoelens. Ik besloot te gaan praten met een psycholoog, maar ook dat bleek uiteindelijk niet meer genoeg. Toen een hele goede vriend uit het leven stapte en een vriendin een week later een zelfdodingspoging ondernam, heb ik in overleg met mijn psychiater besloten om mij te laten opnemen. Als ik nu niets onderneem, ben ik misschien de volgende', dacht ik. Mensen uit mijn omgeving - ook mijn ouders - vielen compleet uit de lucht. Al die jaren had ik immers een masker gedragen. Naar buiten toe was ik altijd vrolijk.’
Evelien verbleef uiteindelijk zes maanden in de psychiatrie. ‘De beste beslissing die ik ooit nam’, zegt ze. ‘Tijdens mijn opname werd ik heel erg geconfronteerd met mezelf. Ik heb er mezelf ook echt leren kennen en leren appreciëren. Die zelfacceptatie was uiteindelijk de sleutel tot de oplossing van mijn eenzaamheid’.
Bron : Het Belang van Limburg - 15 Sep. 2015