Het ergste voor mij is het voortdurend alleen zijn. Er komt hier zo goed als niemand binnen, behalve de verpleegster op maandag om kwart voor zeven 's morgens, en om de andere dag iemand van familiehulp. Verder komt hier nauwelijks iemand langs. Dus elke dag trek ik in de mate van het mogelijke naar buiten, rijd ik rond in het dorp met mijn elektrische rolwagen, op zoek naar een ontmoeting, een praatje, een kort contact.

De anderen moeten veranderen ? De anderen moeten je beter begrijpen ? De anderen moeten anders reageren ? Je kunt leven met die gedachte en je kunt blijven wachten. Het is als wachten op Godot. Het neemt al je tijd en energie in beslag en bepaalt je voelen en denken. Maar er verandert niets. Integendeel zelfs. Je raakt steeds meer verbitterd en kwaad, en dat voelen die anderen ook. Dus beginnen ze je te mijden. Waardoor je isolement nog groter wordt.

Elke dag staat de televisie aan. Zo gaat de tijd sneller. Dan zit ik met mijn bord op mijn schoot of brei ik wat.

Zij zat er,
wezenloos
voor zich uit
starend.
Ze hoorde me niet.

Ik was er,
nam haar hand,
hoopte
dat haar eenzaamheid
tweezaamheid
zou worden.

Het is 04u45 en ik kan niet slapen. Ik tel dan maar de auto’s die passeren. Twee in een half uur. Ik hoor de motor, zie de lichten schijnen op de muur en langzaamaan weer wegsterven. De stilte, die ik anders zo mooi vind, is nu akelig. Ik voel me alleen.

Ik ben nieuwsgierig of ik morgen, zondag, iemand zal horen of zien ... en zo is dat meestal.
Als je moeilijk uit de voeten kunt van de pijn is dat niet fijn.
Als het weer dan ook nog tegenzit, is het ook nog binnenblijven en kan ik geen blokje doen met mijn hond.
Gelukkig heb ik die nog en hij verstaat mij tenminste.
Want "je ziet er toch goed uit hé?' betekent voor de mensen doorgaans :
“je hebt niets en moet niet komen klagen of zagen over wat je (niet zichtbaar) hebt”.

Ik ben sedert ik ziek ben echt heel eenzaam.
Je staat echt met alles alleen. Je wordt uit de maatschappij gezet.
Iedereen gaat werken en, al heb ik niet gekozen om ziek te zijn, ik voel me heel slecht tegenover de maatschappij, want ik werkte heel graag.
Door helse pijn kan ik zelden met de auto rijden, dus ik kom het huis niet meer uit.
Nooit gedacht dat een mens zo alleen kon zijn.
Ik ben wel graag eens alleen, maar je weet gewoon niks meer, je wordt bij niets meer betrokken.
En je kan nooit eens je hart luchten over hoe zwaar het is om ziek te zijn.

In 2005 plots gescheiden, in 2009 door ziekte op brugpensioen. Door de scheiding zat ik in een krotwoning die werd ontzet.
In 2010 met hulp van het OCMW naar een appartement in een ander dorp.
Stilaan bleven collega's en vrienden weg, familie woont ook niet zo dichtbij.
Door die eenzaamheid deed ik een poging om iemand te vinden via datingsites, maar pfffffffff !
Dat is niet voor gewone mensen met een klein inkomen.
Er zijn sites voor alles, voor rijke, mooie, en hoog opgeleide mensen.
Maar zij die niet zoveel hebben, blijven in de kou.
Ik ben het allemaal een beetje moe, momenteel sluit ik mezelf een beetje af.
Ik wil er zelfs niet meer over praten en neem mijn toevlucht tot internet en tv.

Van druk bezette moeder van twee volwassen zonen en grootmoeder van twee schatten van kinders ben ik nu een oude zaag geworden.
Geen werk meer, geen vrijwilligerswerk meer.
Ik kan nog maar net voor mezelf zorgen, laat staan dat ik voor iemand anders wat kan betekenen.
Altijd moe, altijd pijn, altijd scheelt er wel wat...
Uit het oog en uit het hart...
Zo voelt het...
In werkelijkheid is het zo niet, maar voelt het zo wel.
Ik weet dat er mensen zijn die WEL aan me denken en die WEL van alles willen doen voor mij.
Maar ik moet het 'vragen' en het is net die vraag die me tegensteekt.
Ik zal zelf ook een handje moeten toesteken, denk ik...
Maar af en toe (lees : geregeld) herval ik in jammeren en klagen.

Ik ben al twee 2 jaar ziek en ik kan je zeggen :
als je ziek valt, val je uit de maatschappij,
eenzaam zijn wordt realiteit.
Het wordt nog erger als je alsmaar minder weg kan, en je je niet goed meer kan verplaatsen.
Dan is het helemaal gedaan.
Ik zit ganse dagen thuis, zie nooit iemand en heb ontzettend veel pijn, maar ik klaag nooit.
Ik draag mijn lot,  maar het eenzaam zijn, is zwaar.
Je weet niks meer van nieuws, kunt nooit je hart eens luchten, …
Het vreet aan een mens.
Ik vind dit erg en moet nu zelf ondervinden hoe zwaar dit is.
Ik ben pas 47 jaar. 
Ik ging ontzettend graag werken, fietsen, zwemmen, lopen met de kinderen, ....
Maar dat alles is gedaan, ook de sociale contacten. 
Hopelijk verandert daar iets aan, voor alle zieke mensen.

Mijn job was fantastisch, mijn sociaal leven de max, mijn hobby’s eindeloos.
En toen die fatale dag - twee jaar geleden - die alles veranderde.
Ik had een hernia.
Na drie operaties - en misschien een vierde in het verschiet - heb ik geleerd dat mensen niet geïnteresseerd zijn in zieke mensen.
Alle begrip daarvoor, want het leven gaat door.
Van teveel bekommernis de eerste maand tot het strikte minimum de periode erna, ben ik in de eenzaamheid terecht gekomen.
Het sociaal isolement kwam vanzelf en ik zocht het alleen zijn zelfs op, want ik had toch de energie niet meer.
Ik ben niet alleen, maar wel eenzaam, want na twee jaar heeft iedereen het wel gehad met mijn pijnklachten.
Na twee jaar krijg ik de stempel van vanzelfsprekend te zijn, een deel van het meubilair ...
Ik werk nu hard aan mezelf maar blijf alleen.
Wie weet, misschien leer ik daar nog wel eens van te genieten.
Maar nu nog niet!

Ik ben 26 en bijna zes jaar ziek.
Ik lijd aan CVS en vermoedelijk aan het syndroom van Guillain – Barré.
Mijn zoontje is bijna zes. Gelukkig heb ik dankzij hem nog redelijk wat te doen.
Ik heb een lieve vriend, maar die is weinig thuis.
De ziekte heeft me geïsoleerd en me de kracht ontnomen om sociale contacten te heropbouwen.
Ik moet vaak afspraken afbellen, want op een slecht moment ben ik echt geen aangenaam gezelschap.
De anderen begrijpen dit niet altijd. Vooral mijn ouders hebben het er heel lang moeilijk mee gehad.
Ik was een zeer levendige jonge vrouw, nooit ziek en dan plots gaat het niet meer.
Toch blijf ik hoop houden dat ik terug meer ga kunnen, zodat ik de kracht heb om met anderen dingen te doen en weer kan genieten van het leven.

Ik lijd aan COPD (Chronisch Obstructief Longlijden) in een ernstig stadium.
Mijn echtgenote zorgt zeer goed voor mij, maar zij kan niet alles en moet daarnaast ook nog haar eigen werk rond krijgen.
Dan steekt de eenzaamheid de kop op, ik zit nogal veel te denken…
Wij hebben bijna geen bezoek.
Ik zou het op prijs stellen om eens een  klapke te doen.
Dat moet niet lang duren, maar helaas zien wij hier nooit eens iemand.

Ik ben 38 jaar, mama van drie kindjes waarvan twee met autisme.
Ik had een eigen bedrijf, maar ben geëindigd als permanent gehandicapte, chronisch zieke misschien wel, want ik ben al ziek van mijn kindertijd.
Verwaarloosd, leerachterstand op school, uitgehongerd, zwaar mishandeld en verkracht, op straat gezet door mijn eigen moeder, twee miskramen gehad, gedumpt, verminkt,..
Je zegt het maar, I've been there.
Ik zit hier nu, moederziel alleen, met kids die geplaatst zijn en waar ik al elf jaar voor knok om hen meer naar huis te krijgen.
Mijn relatie van twee jaar is net voorbij.
Ik heb blijvende letsels aan mijn armen en  benen, ik ben doof langs beide kanten, heb gezichtsverlies aan mijn rechteroog, heb romp- en bekkenproblemen. Daarnaast ook epilepsie en migraine, waarschijnlijk CVS en/of Fybro,…
Maar 'ik heb niet genoeg punten' en dus hebben ze mij thuishulp geweigerd.
Toch moet een mens maar blijven lachen en positief blijven.
Ik zit hier elke dag alleen, behalve als mijn kids hier in de weekends zijn. Vrienden of andere familie heb ik niet.
Ik praat met niemand. Tegen wie zou ik kunnen praten?
Ik ben het sociaal contact volledig verleerd. Ik heb enkel virtuele vrienden op Facebook.
My life simply sucks.

Nooit iemand die me zegt : “Jongen je doet het goed”. Nooit een schouder om even op te huilen.
Ik moet mezelf maar troosten, mezelf oprapen en weer doorgaan.
Ik ben zo moe van binnen geworden dat ik enkel nog naar rust verlang.

Ik ben 48 jaar. Ik werkte dag en nacht.
Nu probeer ik niet veel meer, want alleen kan je zo weinig plannen ten uitvoer brengen.
Dan mis ik een buddy, een maatje, die ook zo graag wil leven en iets ondernemen.
Nu is het wellicht te laat.
Ik zoek mensen waarmee ik hierover kan praten. Mensen die nieuwe ideeën aanbrengen. Mensen, waarvoor ik kan zorgen.
Mensen die ook kunnen genieten van de zon en de lucht die we inademen…
Maar waar vind ik die mensen?

Omringd door zoveel mensen, en toch eenzaam zijn.
Stilaan kruip je weg in jezelf. Als langdurige zieke draai je niet meer mee in de gewone wereld van werkende mensen.
Je ontmoet regelmatig oude bekenden, en doet je dan beter voor dan je bent.
Vroeger was ik altijd positief en vol energie, een luisterend oor voor velen.
Nu breng ik dikwijls mijn tijd door, wenend op de fiets. Ik zou zo graag terug mijn oude leventje als werkende moeder terug willen.
Ik word er zo moe van om altijd redenen te verzinnen om een activiteit af te zeggen omdat ik het fysiek niet aankan.
Ik mis iemand om ook eens naar mijn verhaal te luisteren, maar mijn omgeving ziet mij nog steeds als iemand die alle problemen aankan.

Ik ben té jong weduwe geworden. Na het overlijden van mijn man heb ik gevochten om mijn zoon te kunnen laten afstuderen en om alles hier gewoon verder te laten gaan. Ik leefde als een sneltrein. Iedereen dacht dat ik het wel zou redden. Nu, negen jaar later, weet ik maar al te goed wat eenzaamheid is. Mijn werk heb ik moeten opgeven omdat de fiscale druk te groot werd. Mijn hond en de TV zijn mijn toevlucht geworden. Ik kan me niet voorstellen dat dit het leven is wat mij nog rest. Ik ben bang van de eenzaamheid. Ze maakt je ziek.

Als verpleegkundige zit ik ondertussen al vier maanden thuis met een burn-out. Ik ben vele jaren met pijn gaan werken, ik heb mij ingezet voor de anderen, ik heb alles gegeven. Maar in die vier maanden heb ik nog niets van mijn collega’s of directie gehoord. Ik voel me in de steek gelaten.

Ik heb een paar mensen waar ik me goed bij voel en waar ik rust bij vind. Zo heb ik al 16 jaar een (h)echte vriendin, aan haar weet ik wat ik heb : vriendschap en vertrouwen.
Ik ben al van mijn 7 jaar wees, ik heb al heel wat meegemaakt en ik ben ondertussen wel gehard door het leven en daarom ook vaak mis begrepen Ik ben doorgaans een positief ingesteld persoon, maar de laatste tijd ben ik heel labiel en gaan er dingen door mijn hoofd om aan alles een einde te maken. Ik heb het al eens meegemaakt, maar dan kan ik gelukkig een knopje omdraaien en zeggen : “het kan allemaal nog erger”.
Mensen die oprecht vriendschap geven, kunnen zeker op mijn vriendschap rekenen. Dat kost niks en het zijn die kleine dingen die je gelukkig maken. Als je vriendschap hebt, heb je geluk.
Dus voor alle mensen die zich eenzaam voelen, deze boodschap : “Er is altijd wel iemand die om je geeft. Moed houden dus, ook al is dat niet evident !”

34 jaar, een man en een schat van een dochter. Maar immens eenzaam. Getekend door het leven en door mijn familie. Vechtend tegen de pijn van elke dag. Rust en een sprankeltje geluk is het enige dag ik wens.

Er bestaat inderdaad geen medicijn tegen oud of eenzaam zijn. Ik heb altijd een rijk leven aan sociale contacten gehad.
Veel beleefd, veel gereisd, vele ontmoetingen.
De laatste tijd echter ontbreekt het me aan puf. Ik noem het puf, eigenlijk is het moed of de moeite nemen om door te gaan met je leven, je interesses, de contacten. Het overvalt me pardoes dat ik denk : “popje gezien, kastje toe”.
Is dit oud worden ? Angstig ook, een gevoel van totale onzekerheid over de toekomst. Het journaal is zo negatief !
Nee, ik wil lachen, praten, gelukkig zijn. Maar nu valt me het leven effe zwaar. Nooit gedacht dat ik als jong gepensioneerde in een zwart gat zou vallen. Zelfs een tijdelijk verblijf in het buitenland lost dat gevoel niet op. Nochtans een grote uitdaging en toch... ben ik liefst bij mijn familie en vrienden.
Simpel genieten van de kleine alledaagse dingen. Daar ben ik nu van overtuigd. Leven in het nu. En vaststellen dat ik bijlange niet alleen ben. Tenslotte ben ik nog gezond en wel en mag ik dankbaar zijn dat dit zo is.

Ik ben 51 jaar. Ik heb iedere dag helse pijnen in mijn benen, daardoor geraak ik ook minder buiten dan vroeger.
Ik zit momenteel in een echtscheidingsprocedure. Ik zie de kinderen wel, maar als ik ze zie dan is de pijn nog groter. Het besef wat je mist met je kinderen.
De kinderen zelf weten hoe ik mij voel , maar ik kan hen toch niet lastig vallen met mijn problemen. Hun leven begint nu pas, ze zitten zelf met veel vragen waarop ik probeer goed te antwoorden.
Ik zie in de kortste keren geen verandering in mijn eenzaamheid !!!

Eenzaamheid overvalt je en kan bij onbewuste aanvaarding een instelling van je zijn worden. Vecht er tegen met elk greintje positieve ingesteldheid waarover je beschikt. Leg de oorzaak ervan niet bij anderen of de wereld op zich. Hoe hard het ook klinkt je bent zelf verantwoordelijk voor elke keuze die je maakt en waarvan je huidige situatie op dit ogenblik het resultaat is. Zet nu de eerste stap naar een beter leven, maak de keuze. Kijk om je heen, vindt opportuniteiten en neem ze met beide handen vast. Eenzaamheid kan ook gebruikt worden om eens naar de kern van zichzelf af te dalen zodat je het ware prille zijn herontdekt, een ontnuchterende ervaring. De gewaarwording dat je als een piepklein radertje mee mag bewegen in dit magnifieke universum is zalvend, verlossend, vrijmakend, verrijkend en geeft je een onvoorstelbare energie. Je brein begint te borrelen, ideeën drijven boven, je voelt dat je aan iets moet beginnen, plannen maken, regelen,...
Kijk naar het verleden en trek je lessen om je toekomst beter in te richten. Daarbij : leef vandaag, leef NU, sta open voor het universum, de kansen liggen met hopen voor je voeten (even maar), neem ze op voor ze wegwaaien.

Mijn verhaal begint 16 jaar terug :
- Op school werd ik gepest en uitgesloten, ik ging van de ene naar de andere school. In mijn 6de middelbaar ben ik gestopt, ik voelde me zeker niet goed in mijn vel.
- Op mijn 19 jaar begon ik aan de muziekacademie. Daar voelde ik me aanvankelijk goed, ik speelde echt graag klassieke gitaar. Maar buiten de lesuren zat ik steeds maar alleen op mijn kamer muziek te spelen, ik vond niemand om samen een ensemble te vormen.
- Mijn papa was niet echt een papa voor mij, begrijp me niet verkeerd: ik hou echt van hem, maar hij maakte het mij niet makkelijk, ik kon nooit iets goed voor hem doen, hij was ook nooit trots op mij. We leven naast elkaar.
- Mijn broer wil niets met me doen. Ik heb hem eens voorgesteld om met mij te gaan sporten in een sportclub of iets dergelijks, maar wat ik ook voorstelde, zijn antwoord was altijd ‘nee’.
- Mijn mama heeft ook niemand... Ze voelt zich onmachtig naar mij toe, het feit dat anderen me altijd uitsluiten. Ze gaat er ook eronderdoor, omdat ik niemand heb... Behalve haar dan...
Ik begrijp gewoon niet waarom mensen geen band met mij willen opbouwen. Waarom wil niemand met mij omgaan? Ik bedoel echt ‘Niemand’. Mensen willen mij niet, echt niet, Behalve 3 mensen die ik niet mag vergeten, dat zijn mijn mama, oma en opa.

Mijn studententijd in Leuven was een verschrikkelijk eenzame tijd. Omringd door zoveel andere studenten, maar toch zo eenzaam. De studenten in Leuven zitten bijna allemaal in hun vaste kliekjes en zijn helemaal niet open naar andere studenten. Ik had daar niemand waar ik echt mee kon praten, ook de medestudenten uit mijn jaar niet. Voor hen draait het allemaal om wie de hoogste punten scoort, wie de beste is.
Doe je niet mee aan deze ‘wedstrijd’, dan hoor je er niet bij. Ik heb veel gehuild op mijn kot van eenzaamheid.

Ik ben reeds 15 jaar alleen, heb dan een huisje gekocht dat ikzelf helemaal alleen renoveerde. Ik heb drie kinderen, maar deed het graag allemaal alleen, ik wou ze niet lastig vallen. Ik geniet van mijn klein tuintje, zeker in de zomer wanneer de sterren me vreugde brengen. Niets is mooier dan het heelal dat me steeds laat herinneren dat ik zelf maar een druppel op een hete plaat ben.
Na een tijdje wordt "eenzaamheid" je gezelschapsdame. Ik zou zo graag willen ontsnappen uit mijn zeepbel en laten openspatten door de zon, maar dat lukt me niet. Misschien is blijven overleven de oplossing.

Hier zit ik nu, eenzaam, met problemen aan het hart. Mijn huis is veel te groot, ik ken geen mensen die een vriendschapsrelatie zien zitten. Ieder zijn privacy, maar ik ben toch liefst niet alleen. Zo wens ik mijn eenzaamheid aan te pakken, in het mooie Heuvelland.
Groetjes aan alle eenzame mensen, laat je hoofd niet zakken. Ook jij hebt recht op geluk.

Na een werkongeval werd ik, na 25 jaar dienst, afgedankt door mijn werkgever. Ik was 49 jaar, en moest sindsdien al 17 operaties ondergaan.
Door mijn handicap, mijn chronisch ziek zijn en slechtziendheid, kom ik helaas amper buiten. Ik voel mij uitgesloten. Nochtans heb ik zelf vele jaren hulp geboden bij KVG, maar niemand neemt nog eens de tijd om even naar mij te bellen.
Ik woon nu in een appartement, omdat mijn vorige woning te groot was. Ik heb slechts enkele kennissen, die ik af en toe zelf eens bel. Als ik me wat goed voel, ga ik zelfs nog eens bij een andere zieke.
Goddank dat ik mijn autootje nog heb.
Ik voel me soms een "paria". ‘t Is hier echt heel kalm. Er komt één of twee maal per week een thuiszorgster. Mijn kinderen zie ik amper : in de week moeten ze hard werken in de privé, en in het weekend moeten ze hun huishouden doen.

Ik sta er versteld van hoe eenzaam je kunt worden. Ik heb nooit behoefte gehad aan een sociaal leven omdat ik mijn moeder verzorgde tot aan haar dood. En daar stond ik dan plots eenzaam. Verdriet en pijn. Ik was het enige kwijt dat ik bezat, mijn lieve moeder. God wat mis ik haar. Sindsdien heb ik totaal geen leven meer. De eenzaamheid wordt teveel. Ik ben het beu om altijd alles alleen te doen. Het ergste is dan nog dat ik nergens alleen naartoe ga, ik durf gewoon niet naar binnen te gaan (drempelvrees). Zo komt het dat ik - dag in dag uit - naar de muren lig te staren. Gewoon om gek van te worden. Waarom heb ik niemand, al was het maar voor een babbel? Nee, ik was liever meegegaan met mijn moeder, dan was ik nu niet alleen. Ik haat mijn leven en ben nog maar 48 jaar. Waar gaat dit eindigen?

Sedert vele jaren sukkel ik met een depressie. Nu ervaar ik meer en meer onbegrip vanuit mijn omgeving. Ze zeggen mij dat het maar ‘komedie’ is dat ik speel, wat mij enorm kwetst. En zo begin ik mij meer en meer te isoleren om niet meer telkens afgewezen te worden. Ik ben iemand die altijd klaar staat om anderen te helpen. Maar nu ik het zelf zo nodig heb, laten ze mij vallen.

Hallo allemaal. Ik ben een jonge vrouw van 20 jaar en sukkel al enkele jaren met een depressie. Sinds mijn depressie ben ik me enorm beginnen te isoleren. Ik heb zoveel angsten dat ik niet meer of bijna niet meer, buiten durf komen. Laat staan een gesprek beginnen. Mijn jongere zus is juist afgestudeerd en zit op kot. Nu word ik heel regelmatig geconfronteerd met wat zij wel kan en heeft en ik niet. Als bijna elke jongvolwassene uitgaat, zit ik thuis voor TV. Ik durf gewoon niet meer buitenkomen, ik ben zo geïsoleerd geraakt en eenzaam. Het doet enorm veel pijn en ik weet niet hoe het aan te pakken en te veranderen.

Uit de eenzaamheidstest blijkt: ‘ZEER STERK EENZAAM’.
Ja, hoe kan het ook anders?
Op 25 mei 2009 heb ik mijn enig kind, mijn 37- jarige dochter verhangen aangetroffen. Een dochter die veel pijn leed omwille van een mislukte rugoperatie.
Zij heeft er alles aan gedaan om vast benoemd te worden als penitentiaire beambte. Maar op de werkvloer in de gevangenis van Brugge werd ze door haar oversten en andere beambten zodanig gepest met haar fysieke problemen dat ze een einde aan haar leven heeft gemaakt.
Tegen iemand erover praten moet je niet proberen. Mensen nog vertrouwen - na al wat er gebeurd is - gaat niet meer.
Het enige wat ik nog had, was mijn dochter. Nu sta ik hier, moederziel alleen, op mijn 97- jarige moeder na die in het rusthuis verblijft.
Ik woon in een buurt die leeft met feesten en Jupiler. Maar ze laten je nog liever verhongeren als je ziek te bed ligt in plaats van je te helpen.
Kortom, dat is pas ‘ZEER STERK EENZAAM’ zijn.

27 jaar ben ik alleen. Een scheiding na 22 jaar huwelijk. 17 jaar in armoede. En 15 jaar in de ouderenwerkloosheid.
Na een jaar of twee ben ik volkomen gewend aan het alleen zijn. En verdedig ik dat zelfs. Van eenzaamheid is weinig of geen sprake. Ik heb het, met weinig contacten, volkomen naar mijn zin. Zolang ik maar niet hulpbehoevend word.

Jaren geleden werd ik door mijn echtgenote enorm mishandeld. Na de scheiding raakte ik in een zware depressie. Nu zit ik zo'n vijf jaar thuis en ik heb - behalve om proviand in te slaan - geen enkele zin om naar buiten te komen.
Ik ben bang geworden om terug verliefd te worden.
Ik heb talent als auteur, maar telkens ik mijn verhaal wil schrijven, breken alle boekenliefhebbers me gewoon af op schrijfstijl en schrijffoutjes. Ze beseffen niet dat die pijn net zo hard is als de taal die ik gebruik als ik erover schrijf.
Ik voel me echt niet langer meer door de maatschappij gewenst.
Maar ik ben een mens en ik droom ook van een knuffel of intimiteit.
Maar als iedereen je haat omdat je van een uitkering leeft en niet al te knap bent, dan word je eenzaam en boos op de verloederde maatschappij. ‘Het innerlijke telt’, zegt men, ‘belachelijk ! Want iedere vrouw kijkt naar het uiterlijk en naar de inhoud van de portefeuille. Sorry voor mijn kwaadheid, maar eenzaamheid is pijn en van pijn worden sommige mensen kwaad.

Van mijn 15 tot nu (ik ben nu 21) ben ik voor lange periodes opgenomen geweest voor mijn eetstoornis. In die periode leerde ik lotgenootjes kennen.
Die vriendschap blijft echter niet, aangezien je van overal komt.
Nu het eindelijk beter gaat, merk ik gewoon dat ik eigenlijk bijna niemand heb.
Buiten de facebook-chats dan en de heel weinige afspraken die ik heb.
Ik wil nu eindelijk mijn diploma halen via volwassenenonderwijs, maar daar leer je niemand kennen.
Iedereen heeft al een leven. Ik droom gewoon van een echt studentenleven.

Ik ben 54 jaar, moeder van een dochter van 18jaar. Een paar jaar geleden verloor ik m'n werk en daarbij ook m'n sociale contacten. Af en toe werkte ik nog, maar door het alleen zijn en niet kunnen ventileren, verloor ik m’n draagkracht en m’n talenten. Ik word er heel moe van. Elke ochtend wakker worden met dit eenzame gevoel, na een rijk gevuld leven, … Die eenzaamheid eet me op. Ik wens lotgenoten te kennen : om samen te kunnen brainstormen, voor een wandeling, voor wat genegenheid, voor wisselwerking, ….

Ik werk als zorgkundige in een ziekenhuis. Sociaal contact genoeg hoor ik u denken... Niets is minder waar! Als ik thuiskom in een leeg appartement voel ik me zo verdrietig. Ik zit soms stilletjes te huilen.
Ik vind de mensen zo hard voor elkaar geworden. Dat merk ik aan sommige collega's die niks voor een ander over hebben.
Vorig jaar heeft een collega van mij zelfmoord gepleegd. Ineens stond iedereen op haar begrafenis terwijl ze voordien nooit eens op bezoek gingen.
Soms denk ik er ook wel eens over, maar ik heb nog wel wat familie...

Mijn verhaal begint op mijn zesde jaar. Mijn eerste herinnering is er één van eenzaamheid.
Ik stond ergens in een park in Nijmegen te wachten om opgehaald te worden. De hitte op die dag maakte het nog erger. Dorst, een leeg park en het gevoel totaal verlaten te zijn.
Dat is mijn eerste herinnering.
De jaren daarna, het gevoel niet in het grote gezin te passen. Geen rust of vrienden. Geen steun van familie. Altijd alleen verlegen en gedwongen op school. Zenuwachtig en overal bang voor. Niemand om er over te kunnen vertellen.
Dit is mijn leven lang zo doorgegaan. Op een gegeven moment heb ik een vrouw leren kennen met psychoses. Maar door het gemeenschappelijk gevoel van eenzaamheid bleven we bij elkaar.
Eénmaal getrouwd werd 'houden van' al snel 'zorgen voor'. Doordat ik er zelf aan onder door ging, zijn we gescheiden.
Nu ben ik 62 jaar en kan dus zeggen dat ik al 62 jaar alleen ben. Ik ben niet suïcidiaal. Maar ik ben het leven wel moe. Het is genoeg geweest. Ik leef nu nog steeds alleen en wacht op de dag dat ik dood ga.
Materialisme interesseert me niet. Vrienden, familie of kennissen heb ik niet.
Als ik geen vrijwilligerswerk zou doen, sprak ik helemaal niemand meer . Mezelf echt kunnen luchten , kan alleen op sites als deze.
Leven is dus echt waardeloos. Hoop of wensen heb ik al lang niet meer. Feestdagen vier ik niet.
Dus wat doe ik hier nog? Totaal zinloos bestaan. Gewoon wachten tot je tijd voorbij is. Het kan me niet snel genoeg voorbij zijn

Ik kwam alleen te staan na een huwelijk van 44 jaar. We hadden vele vrienden, maar twee jaar later kijken nog weinig mensen naar je om.
De mensen denken : ‘ze slaat er zich goed doorheen’.
Maar als je alleen thuis bent, is het heel eenzaam.
Mijn PC en TV zijn mijn enige gezelschap.
Koppels vermijd ik , omdat ik me er niet goed bij voel. Ik ben liever bij alleenstaanden.

Tot mijn 30 jaar ging alles goed. Toen werd mijn vrouw ziek. Na een operatie is ze in een psychose beland. Gedurende 13 jaar is ze van de ene naar de andere psychiatrische instelling geweest. Uiteindelijk is ze dan nog weg gegaan met een andere patiënt. Ik bleef eenzaam achter.
Op de koop toe heb ik dan kanker gekregen. Ik heb het overleefd en ben dan 7 dagen op 7 gaan werken om al mijn ziekterekeningen te kunnen betalen. Ik was wel verzekerd, maar had niets extra's (de maximum factuur bestond toen nog niet).
Toen ik er terug een beetje bovenop was sloeg het noodlot opnieuw toe : ik moest nieuwe hartkleppen krijgen,  door de zware operaties ben ik dan gedurende 2 maanden in coma gegaan. Ik ben terug wakker geworden, maar ben sindsdien doof aan de linkerkant en ik heb en evenwichts- en nierproblemen.
Dit alles heb ik alleen doorgemaakt. De andere patiënten hadden al eens bezoek,  ik was altijd eenzaam en alleen. Ook bij mijn terugkeer naar huis bleef ik eenzaam. Gelukkig sliep ik veel ...
Ik ben nu 60 jaar en vraag mij af hoe lang ik die film van mijn leven, van eenzaam en alleen zijn, nog moet bekijken. 

Positiviteit trekt mensen aan... niemand heeft behoefte aan geklaag, gezeur en gejank. Als het je goed gaat heb je nu eenmaal vrienden zat.
Gaat het je minder... dan sta je haast alleen.
In ieder geval, tracht vrolijk en positief te blijven. Op die manier trek je mensen aan. 

Eenzaamheid, het wordt in verband gebracht met oud zijn, ziek zijn, gescheiden zijn ... het lijkt wel of je eerst een geldige reden moet aanbrengen voor je mag zeggen dat je je eenzaam voelt.
Ik ben alleen en vaak ben ik eenzaam. Al m'n leven lang, zo ver ik kan terugdenken voel ik me eenzaam.
Ooit heb ik dat aan een psychiater verteld, en die zei dat het existentiële eenzaamheid is.
Maar daar heb ik geen boodschap aan, wat doet het er toe welke sticker je op eenzaamheid plakt.
Ik lees er over, de laatste tijd vaker, omdat ik het zwaar heb. 
Wat ik lees maakt me trouwens niet vrolijk. Eenzaamheid maakt ziek, eenzaamheid zorgt voor vroeg sterven, ... 

Het leven is gewoon niet lief op dit moment. Kijk, daar is ie, de geldige reden waarom ik het nu wel mag zeggen, dat ik eenzaam ben. Maar eenzaamheid is iets wat me al m'n hele leven door vergezelt. Het is niet omdat ik er niet over praat dat het er niet is. De enige compagnon die me niet heeft verlaten, zoals die zanger het zegt.
Ik vind geen connectie met mensen. Misschien is dat een soort van geestesaandoening, iets als een sociale handicap, vandaar die psychiater, maar hij kon me verder niet helpen. Pillen wil ik niet, pillen om de pijn vanbinnen te verzachten, die niks doen aan de omstandigheden, dat is geen oplossing.
Even dacht ik dat alles goed zou komen met mij. Ik was bijna 40 en internet was in opmars. De datingsites boomden, en ik vond het wel leuk, af en toe es met iemand afspreken en met andere mensen op stap gaan, zelfs vrienden maken.
Maar zoiets kaatst terug, eens alle zogezegde vrienden terugkeren in hun eigen leven. Misschien was het makkelijker toen internet er nog niet was en ik gewoon alleen was en daar vrede mee had omdat ik niet beter wist. Nu weet ik hoe vriendschap zou kunnen voelen. Alle vrienden zijn verdwenen, ze hebben via de datingsite gevonden wat ze zochten ... of misschien zijn ze net als ik even eenzaam. Maar dan weet ik het niet.
Want dat is zo typisch voor eenzame mensen, ze kennen niemand, en dus is er niemand die weet hoe eenzaam je bent, en is er niemand om aan te vertellen hoe eenzaam je je voelt. Zoiets vertel je niet aan onbekenden. 

In 2012 mijn man verloren. Nu kom ik praktisch niet meer buiten hoewel er zoveel te doen is in de stad. 
Maar...altijd alleen? Niet kunnen praten met iemand over wat er te zien valt… 
Op vakantie? Ook weer alleen? Neen, bedankt. 
Ik heb nog zussen, maar die werken nog en ze hebben hun kinderen en kleinkinderen. 
Eén vriendin die ook een partner heeft en dus niet veel tijd heeft. 
Mijn enige zoon werkt hard en zie ik maar heel weinig, net zoals mijn kleinzoon! 
Allemaal begrijpelijk! 
Mijn dagen bestaan uit mijn taken doen thuis, TV kijken of op de pc, heel saai…
Eenzaamheid is een donkere materie die je opslokt tot je een robot bent en niets je nog gaat interesseren.
Zover wil ik het niet laten komen aub. 

Ik heb een vriendenkring, tot wanneer we thuis zijn. Ik krijg geen sms'jes, geen telefoons, geen uitnodigingen. 
Ik ben een alleenstaande mama van twee schatten van kinderen. Maar met hen kan ik lief en leed niet delen. Ik kan bij hen mijn verhaal niet kwijt. 
Eens het werk of een uitje afgelopen is, keer ik alleen naar huis en voel ik de leegte. 
Ik zeg vaak dat ik in het weekend weg ga. Ik heb een babysit waar de kinderen terecht kunnen. 
Maar waar ga je heen, als vrouw alleen? Ik vraag wel of er mensen iets willen gaan drinken. Maar ze hebben hun eigen leven, hun gezin, hun visite... 
Dan kruip ik maar voor de tv, de pc, of in bed. De dag erna doe ik tegen de kindjes alsof ik een heel fijne avond had. Terwijl ik gewoon alleen in de zetel zat, weer veel te laat naar bed ging, en me afvraag of ik ooit nog gelukkig word. 
Wat als de kinderen ooit uit huis gaan. Dan ben ik echt alleen. 
Als ik op vakantie ga, is dat in groepsverband. Maar ook daarvan kom ik alleen thuis. Ik kan niet echt iets opbouwen, want ik moet er steeds zijn voor mijn kinderen. 
De kinderen hebben een vader die niet echt naar hen omkijkt. Ze voelen zich verworpen door hem. Voor hen hang ik een heel gelukkige mama uit. Maar ik ben het niet. Ik sprak er vroeger wel eens over. Maar mensen luisteren niet graag naar de problemen van anderen, of beginnen over hun eigen problemen. Dan luister ik naar hen, zoek oplossingen,... en nadien sta ik weer alleen, ik voel me vergeten...